Couchpotato.gr

Συνεχίστηκε η υπέροχη παράδοση του Χριστουγεννιάτικου Doctor Who, με τέρατα, θανάσιμες απειλές, inception, και σύμμαχο τον stand up comedian Άγιο Βασίλη.

Πέρα από αυτά το επεισόδιο έβγαλε και είδηση. Η Τζένα Κόλεμαν πείστηκε να μείνει για άλλη μια σαιζόν στο πλάι του Ντόκτορ, που δε χρειάζεται να ψάξει για καινούρια companion. Θα συνεχίσει να ταξιδεύει στο χώρο και τον χρόνο με την Κλάρα.

Από το επεισόδιο “Flatline” του Doctor Who.

Είχαμε αφήσει τον αναγεννημένο Ντόκτορ να μη θυμάται πώς “πιλοτάρουν” το TARDIS. Αυτό καταλήγει στο λαιμό ενός δεινοσαύρου, και τον παίρνει μαζί του στο Λονδίνο. Ο δεινόσαυρος δεν έχει σημασία, ούτε και τα ανθρωποφάγα ρομπότ που θέλουν απλά να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Σημασία έχει ο νέος Ντόκτορ. Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά του και πώς τον αντιμετωπίζουν οι γύρω του;

[διάβασε περισσότερα →]

Πολύ συχνά στο House of Cards ο Κέβιν Σπέισι στρέφει το βλέμμα του στην κάμερα και απευθύνεται στους θεατές. Είναι ο μοναδικός μέσα στη σκηνή που αντιλαμβάνεται την παρουσία μας, και συχνά μας απευθύνει το λόγο. Το βλέμμα του Σπέισι είναι τόσο βαρύ, που δεν μπορείς να κοιτάξεις μακριά.

Αυτό το λένε “γκρέμισμα του τέταρτου τοίχου”, και ο όρος προέρχεται από το θέατρο. Η σκηνή έχει τρεις τοίχους ενώ ο τέταρτος είναι φανταστικός, εκεί που κάθεται το κοινό. Είναι τεχνική που δίνει σε μια σκηνή τη γνώση του έξω κόσμου. Μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, αρκετούς από τους οποίους βρίσκουμε για παράδειγμα στο Community. Το να κοιτάξει ο ηθοποιός την κάμερα και να απευθυνθεί στο κοινό γίνεται αρκετά σπάνια, και κυρίως στην κωμωδία. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

[διάβασε περισσότερα →]

He’s woven the future from the cloth of the past. Simple, stark, and back to basics. No frills, no scarf, no messing, just 100 per cent Rebel Time Lord. – Peter Capaldi

Ο Ματ Σμιθ είναι ο δικός μου Ντόκτορ. Με αυτόν ξεκίνησα να παρακολουθώ Doctor Who, και στη συνέχεια εξαπλώθηκα με μανία στο παρελθόν. Ήταν σίγουρο ότι το τελευταίο του επεισόδιο θα ήταν γεμάτο συγκίνηση (βλέπε κλάμα γοερό), και περιέργως ανυπομονούσα. Οι τελευταίες στιγμές του The Time of the Doctor με ικανοποίησαν συναισθηματικά, όμως για να φτάσουμε μέχρι εκεί προηγήθηκαν πενήντα ασυνάρτητα λεπτά.

[διάβασε περισσότερα →]